1 χρόνο λεύτερος

Ποιός θα μου το ‘λεγε κι εγώ σιγά μην τον πίστευα. Εγώ χωρίς τσιγάρο. Όχι μια ώρα ή έστω μια μέρα.

Έναν χρόνο.

Η βιβλιοθήκη μου πλούτισε σ’ αυτόν τον χρόνο κι όπως συχνά συμβαίνει με τις βιβλιοθήκες, να παρασέρνουν τους συγκατοίκους τους, έτσι την πάτησα κι εγώ. Το ίδιο έπαθε κι η λίστα των παιχνιδιών και των προγραμμάτων μου στο Steam – μάλιστα φτιάχνω ένα παιχνίδι / διαδραστικό παραμύθι για τον γιό μου τώρα κι όλο το software έχει αγοραστεί εξολοκλήρου από χρήματα της νικοτίνης. Φυσικά, έχει κι αυτό δράκους 🙂

Ότι κι αν αγόρασα σ’ αυτόν τον ένα χρόνο δεν είχε ποτέ την γεύση του κλεμμένου, αυτού που θα στερήσω απ’ το παιδί μου.

Αλλά δεν είναι μόνο τα χρήματα, αυτά είναι έτσι φτιαγμένα που τελειώνουν πάντοτε πρόωρα. Να, κάτι έκτακτα έξοδα και πριν από λίγο καιρό μείναμε ταπί. Εκείνη την εβδομάδα έφευγα από το σπίτι χωρίς ένα πεντάλεπτο. Προφανώς δεν με χαροποιούσε η κατάσταση αλλά (αφού ήταν εξασφαλισμένα τα βασικά) δεν έκατσα να σκάσω κι όλα. Δεν έψαχνα τα τρίμματα από αρχαίους καπνούς μέσα στα συρτάρια μου. Δεν βαριανάσαινα από άγχος για το πότε θα πιάσω δυο κέρματα στα χέρια μου. Δεν ζούσα με το όνειρο να πάρω πακέτο και να πάω να πιω καφέ· αυτή η ύστατη ευτυχία του ανθρώπου που δεν έμαθε να ψηλώνει.

Απλά έκανα υπομονή.

Οι δυσκολίες συμβαίνουν.

Το θέμα είναι να είμαστε ελεύθεροι για να τις αντιμετωπίζουμε.

Μπορεί η απεξάρτηση από το κάπνισμα να φαίνεται σαν κάτι ασήμαντο αλλά είναι μια σειρά από μικρές νίκες· δίχως αυτές πως θα ξέραμε πως μπορούμε και τις μεγάλες;

Κι εσύ με τις κιτρινισμένες άκρες των δαχτύλων, μην το σκέφτεσαι άλλο, δεν είναι καν σκέψη αυτό· είναι ο δισταγμός του υγειούς ανθρώπου που δέθηκε σε δεκανίκια και ξέχασε πως μπορεί να περπατά ελεύθερος.

Η στέρηση μας κάνει πλούσιους.