210 χτυπήματα

Τα πρώτα χτυπήματα ήταν τα πιο δύσκολα· ο αντίπαλος ανταπέδιδε, φυλασσόταν, χρησιμοποιούσε κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο για να με κερδίσει. Θόλωνε την κρίση μου, με έκανε να λαχταρώ το κακό μου.

Κάθε μέρα που περνούσε εγώ κατάφερνα ένα χτύπημα.

Εκείνες τις πρώτες ημέρες για κάθε χτύπημα που πετύχαινα, δεχόμουν εκατό. Μετά ογδόντα. Μετά ένα την ώρα. Ένα την ημέρα. Ένα την εβδομάδα. Ένα στην τύχη.

Ο αντίπαλος δεν έπεσε νοκ άουτ, δεν παραδόθηκε, δεν νίκησα οριστικά και αμετάκλητα. Θα χρειαστώ 1.000, 100.000 χτυπήματα κι ακόμα θα είναι εκεί, θα έχει κατέβει από το ρινγκ και θα κρύβεται στο πλήθος, πίσω από τυχαίους θεατές κι ασήμαντες στιγμές.

Ακόμα κι έτσι, εγώ θα πετυχαίνω ένα χτύπημα την ημέρα. Γιατί ποτέ δεν πάλεψα ενάντια στη νικοτίνη· αυτή την κέρδισα από την τρίτη μέρα.

Με τον χρόνο πάλευα. Τον χρόνο που έχω.

Όσο κι αν είμαι αδύναμος απέναντι στον βασιλιά χρόνο που όλους μας γονατίζει, έκανα το καθήκον μου, έθεσα τις βάσεις για να μείνω όρθιος ώστε να μπορώ να παλεύω.

Ένα χτύπημα την ημέρα. Μια μέρα περισσότερη μέσα στον χρόνο που μου δόθηκε.

Σήμερα κλείνω 7 μήνες εθισμένος στο μέλλον που κερδίζω· των αρωμάτων, των γεύσεων και των χρωμάτων.

Μέρα με τη μέρα.

Χτύπημα το χτύπημα.