5 μήνες μετά

Το καλύτερο πράγμα στην επέτειο των 5 μηνών χωρίς καπνό είναι πως δεν έχεις και πολλά να γράψεις. «Σιγά τη νίκη» σα να λέμε…

Τι φοβόμουν πριν κόψω το κάπνισμα

Είχα ακούσει πολλούς που λέγανε πως το κάπνισμα δεν το ξεπερνάς ποτέ· όσα χρόνια κι αν περάσουν θα σου λείπει πάντα. Αυτό λειτουργούσε σαν δικαιολογία, στην φαρέτρα με όλες τις άλλες, που χρησιμοποιούσα όποτε συζητούσα με τον εαυτό μου το ενδεχόμενο διακοπής.

Γιατί να προσπαθήσω να κόψω το τσιγάρο αν είναι να μου λείπει πάντοτε; 

Η αλήθεια είναι πως η φράση αυτή δεν είναι τελείως λάθος αλλά δεν είναι και σε καμία περίπτωση σωστή. Υπάρχουν στιγμές που σου λείπει το κάπνισμα. Μπορεί να περάσουν εβδομάδες χωρίς τέτοια στιγμή κι αυτό στους 5 μήνες αποχής. Στον ένα χρόνο, τα δύο, τα πέντε η λογική λέει πως θα παρεμβάλλονται μήνες ανάμεσα στις ελλείψεις.

Μα δεν είναι μόνο η συχνότητα

Τι ακριβώς σημαίνει «μου λείπει» το κάπνισμα; Κάποια στιγμή, κοντά στην επέτειο των 5 μηνών, σχόλασα απ’ την δουλειά, βγήκα απ’ το γραφείο, έβαλα το χέρι μου στην τσέπη και σκέφτηκα: «Όχι γαμώτο, δεν έχω αναπτήρα!». Μετά θυμήθηκα πως δεν καπνίζω κι έβαλα τα γέλια με τον εαυτό μου. Δεν μου έλειψε η νικοτίνη, δεν είμαι εθισμένος πια σ’ αυτήν, μου έλειψε η συνήθεια κι ούτε καν η συνήθεια του καπνίσματος!

Μου έλειψε η συνήθεια της συνήθειας

Άδακρυς πόλεμος

Κάποτε αγόραζα μια εγκυκλοπαίδεια τόμο – τόμο, τις εποχές πριν το google. Όπως ξεφύλλιζα τον πρώτο τόμο, έπεσε το μάτι μου στο λήμα «άδακρυς πόλεμος» που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ήταν μια φράση των αρχαίων για κάτι που κερδίθηκε αναπάντεχα εύκολα, «δίχως να χυθεί ούτε ένα δάκρυ». Η διακοπή του καπνίσματος ταιριάζει γάντι στην φράση αυτή· είναι αναπάντεχα εύκολο να το κόψεις αλλά και να τηρήσεις την δέσμευσή σου. Ο φόβος, όπως το συνηθίζει, τρέφεται από το άγνωστο. Πριν το κόψω φοβόμουνα πως «θα μου λείπει πάντα το κάπνισμα». Όταν βρέθηκα πραγματικά αντιμέτωπος με την «στέρηση» είδα πως είναι πολύ διαφορετική από την στέρηση που ένιωθα σαν καπνιστής, τόσο σαν συχνότητα όσο και σαν αίσθηση.

Σήμερα, ως μη-καπνιστής, χρειάζεται απλά να σκεφτώ κάτι άλλο, για λίγα δευτερόλεπτα, να απασχολήσω το μυαλό μου· είναι η ηχώ της στέρησης αυτό που νιώθω.

Η παγίδα

Το γεγονός πως η διακοπή και η συντήρηση είναι εύκολες δεν σημαίνει πως είναι κάτι που μπορώ να κάνω κάθε Δευτέρα. Αν παραδοθώ στην στιγμιαία αδυναμία μου και κάνω ένα «τσιγαράκι» είναι εξίσου εύκολο να το ξεκινήσω. Εγώ εξάλλου ποτέ δεν έκανα «ένα». Την πρώτη μέρα που πήρα πακέτο για να μάθω να καπνίζω (…) έκανα μισό πακέτο. Αν αποτύχω σήμερα θα είναι εύκολο να θεωρήσω στο μέλλον πως θα αποτυγχάνω πάντα, επομένως γιατί να το κόψω εξαρχής; Είπαμε, η σκέψη του εθισμένου αναζητά συνεχώς δικαιολογίες.

Το ευτύχημα είναι πως σήμερα είμαι ελεύθερος· σκέφτομαι χωρίς δεκανίκια. Έχω αποκρυπτογραφήσει κάθε μου παλιό φόβο και δισταγμό, ως προϊόντα της νικοτίνης κι όχι της λογικής. Δεν ξέρω αν θα είμαι ποτέ εντελώς ελεύθερος ή αν δέκα χρόνια μετά θα πιάνω ασυναίσθητα την τσέπη μου μετά την δουλειά. Αυτό που μπορώ να ξέρω με κάθε βεβαιότητα είναι πως η αίσθηση και η συχνότητα της στέρησης θα είναι ακόμα πιο μικρές απ’ ότι σήμερα.

Αλλά παρασυρθήκαμε.

Τι σημασία έχει τι θα γίνει μετά από πέντε χρόνια;

Εγώ σήμερα δεν θα καπνίσω. Μόνο σήμερα. Είναι πανεύκολο ξέρεις..