Αυτό που είμαι

Τι είμαι;

Πως να απαντήσω σε μια τέτοια ερώτηση; Είμαι γραφίστας, αλλά δε νομίζω πως η εργασία με ορίζει σαν άνθρωπο. Είμαι μπαμπάς, πολύ καλύτερα τώρα, αλλά τι ήμουν πριν γεννηθεί ο γιός μου; Είμαι ο Γιώργος, αλλά πολλοί άνθρωποι είναι Γιώργηδες, για την ακρίβεια φάγαμε και τους Γιάννηδες σε δημοτικότητα. Είμαι συγγραφέας αλλά αυτό είναι λίγο, γιατί δεν είμαι αυτό κάθε ημέρα, όλη μέρα. Είμαι τραγουδοποιός, στιχουργός, ποιητής, game designer, αστρονόμος, ιστορικός, ερασιτέχνης σε χίλια δυο πράγματα· ατάλαντος σχεδόν σε όλα αλλά εραστής της Τέχνης σε κάθε περίπτωση.

Αλλά δεν είμαι καπνιστής. 

Πιθανότατα δεν ήμουν ποτέ, ακόμα κι όταν κάπνιζα ένα και δύο πακέτα την ημέρα. Γιατί δεν κάπνιζα από επιλογή παρά από ανάγκη· μπορεί να κάνεις αλλά όχι να γίνεις κάτι που σου επιβάλλουν. Δεν επέλεγα να το βάλω στο στόμα μου, όσο κι αν τότε πίστευα το αντίθετο. Είχα μονίμως ένα άσχημο, βρωμερό τερατάκι να με τραβάει απ’ το χέρι, να με εμποδίζει από το να κάνω πράγματα, να με κλέβει, να μου δηλητηριάζει την χαρά όταν χαμογελούσα και να μου προσθέτει στεναχώριες όταν ήμουν λυπημένος.

Δεν επέλεξα την συντροφιά του παρά μόνο λίγες ημέρες όταν ήμουν 15 χρονών. Κι αυτό μου κατσικώθηκε 23 χρόνια.

Εγώ που αλλάζω

Πρόσφατα τελείωσα τις εργασίες στα δόντια μου. Μου πήρε 7 μήνες κι αρκετά χρήματα αλλά κάποια στιγμή κοίταξα στον καθρέφτη κι είδα έναν άλλο άνθρωπο. Όμορφο όπως όμορφοι είναι όσοι χαμογελούν χωρίς να ντρέπονται.

Τις πρώτες φορές μου φαινόταν ξένο το είδωλό μου, όπως όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη πολλή ώρα ώσπου κάποια στιγμή δεν αναγνωρίζουμε αυτόν που μας κοιτά. Ο δικός μου “ξένος” όμως μου προκαλούσε χαρά, ήταν το αποτέλεσμα τόσων μηνών, πόνου, φόβων και υπομονής. Ο (κάποτε μακρινός) στόχος που είχα βάλει. Κι όλο κοίταζα τον όμορφο ξένο σε κάθε ευκαιρία, στην αντανάκλαση του υπολογιστή, στον καθρέφτη στο μπάνιο, σαν γυναίκα που επιβεβαίωνει την ομορφιά της, μέχρι που έπαψε να είναι ξένος· ήμουν απλά εγώ!

Μετά απ’ αυτό δεν είχα άλλη επιλογή από το να ξυριστώ.

Έβαλα ξυράφι στο πρόσωπό μου μετά από δέκα χρόνια. Αυτή την φορά ένας νέος ξένος εμφανίστηκε στον καθρέφτη κι εγώ ηρέμισα· έχω ακόμα την ικανότητα να αλλάζω, δεν χρειάζεται να μένω στάσιμος, δεν με υποχρεώνει κανείς να είμαι ο ίδιος.

Τελικά, είμαι η ελευθερία να επιλέγω σε τι αλλάζω

Επαναστάτης που αγαπά την ασφάλεια, πανκ που ακούει μουσική καμπαρέ, αστρονόμος που χαζεύει ανύπαρκτα σύμπαντα, συγγραφέας που δεν έχει άλλη επιλογή από το να γράψει, στιχουργός που αναζητούσε μουσική, μουσικός που έμαθε 5 ακόρντα κι αναζητά στίχους να τα ντύσει, σχεδιαστής παιχνιδιών που δεν πολυπαίζει, μπαμπάς που φοβάται τα πάντα.

Δεν είμαι ένα πράγμα και κυρίως δεν είμαι το ίδιο πράγμα.

Το κάπνισμα, όπως κάθε εξάρτηση, είναι μια δικαιολογία για να μένει κανείς καθηλωμένος σε πράγματα που δεν επέλεξε αλλά φοβάται να τους αντισταθεί.

Πάντα ρει! 

(κι εμείς μαζί τους).

Υ.Γ. Σήμερα ένας άνθρωπος που δεν έχω γνωρίσει, παρά μόνο στο facebook, μου έγραψε:

Να ξέρεις ότι από τότε που σχεδόν μαζί ξεκινήσαμε τη προσπάθεια, πολλές φορές αισθάνθηκα ότι έπαιρνα δύναμη παρόλο που αυτή τη μάχη τη δίνει ο καθένας μας μόνος του […] αισθάνομαι την παρουσία του άλλου αγωνιστή […] αν πέσω θα του ρίξω το ηθικό άρα συνεχίζω και εγώ τη μάχη.

Συνγώμη άγνωστε φίλε που αμέλησα να γράψω για το κάπνισμα τόσο καιρό. 🙂